De Barbier van Cagliari

Zelden was mijn hart feller tekeer gegaan, dan op het moment dat ik aanklopte bij de barbier in de Via Verdi. Had ik er goed aan gedaan hiernaartoe te komen? Wat stond me in godsnaam te wachten met die blinde? Het leek zo’n coole grap toen we gisteren de afspraak maakten. Nee, ik had geen baard had ik gezegd, vrouwen met baarden waren vroeger een kermisattractie. En tegenwoordig wonnen ze songfestivals. Er viel bij mij dus weinig te scheren. Weinig. Met dat woord verraadde ik mezelf. Hij had het glunderend herhaald, zijn ogen verborgen achter zijn zonnebril: “Weinig. Dus toch iets.” Zijn lach had wat weg van een orkaan. En ik bloosde. Wat nergens op sloeg, want dat kon hij met zijn gedoofde ogen toch niet zien.

Iedereen in Cagliari kende Guiseppe Sarritzu, il barbiere gli occhiali da sole, de barbier met de zonnebril. Ook al kwam ik oorspronkelijk uit een buitenwijk van de stad, uit de Via Vergine Maria om precies te zijn, ik had de barbier uit de havenwijk diverse keren op foto’s in de krant zien staan. En ik kende zijn wonder: ondanks zijn visuele handicap schoor hij stoppelige mannenkinnen glad zonder dat het een bloedbad werd. Sterker nog: de scheermeskunstenaar was jarenlang ongeslagen gebleven op de barbierskampioenschappen van Cagliari en omstreken.

Guiseppe Sarritzu dus. Indertijd werkte ik bij ristorante Umberto Napoli aan de Via Rossini, de weg die naar de haven leidde. Het was er eigenlijk altijd druk. Een gezellige mengeling van lokale mensen en toeristen. Lonely Planet vermeldde Cagliari als ‘place to visit’. Ik studeerde Italiaanse literatuur in Rome, maar ontvluchtte die snikhete stad in de zomer om in mijn geboorteplaats een centje bij te verdienen in de horeca. En natuurlijk om naar het strand te gaan met oude schoolvriendinnen en af en toe mijn ouders te bezoeken. Umberto, de baas van de pizzeria, bood me een kamertje aan boven de zaak waar ik voor weinig geld op mezelf kon wonen.

Guiseppe Sarritzu bezocht restaurant Umberto Napoli vrijwel iedere avond. Achterin bevond zich een nis waar nauwelijks een tafeltje en een stoel in pasten. Op het tafeltje stond ‘s avonds standaard het bordje ‘gereserveerd’. Het was de stamtafel van de blinde barbier. Op mijn eerste werkdag was ik al gewaarschuwd dat hij zou komen. Ik liep rond met een dienblad vol glazen rode wijn toen hij ineens in de zaak stond. Hij droeg een zonnebril met ronde spiegelglazen. Zonder aarzelen liep hij linea recta tussen de andere gasten door naar zijn tafel in de nis. Hij had geen stok, liep niet op de tast en had geen blindengeleidehond. Dat was op zich al een wonder in dat petieterige restaurantje.

Ik bracht hem de karaf rode huiswijn die hij elke avond scheen te drinken. Ik groette, richtte me op de spiegelglazen van zijn zonnebril en zette een glas en de karaf op tafel. Zijn hand greep mijn pols.

“Ben je nieuw, meisje? Hoe heet je, ik wil graag de naam weten van de persoon die me bedient. Dat schept een band.” Hij had een rasperig stemgeluid, schor haast, als van een kettingroker, of alsof hij door een zware kou bevangen was. Ik noemde mijn naam, maar hij liet nog niet los. “Eleonora. Dat betekent licht, nietwaar?” Ik knikte, dat zag hij niet, natuurlijk. “Of zonnestraal,” vulde ik aan. Ik sprak zacht, verlegen. Dat was ik ook.

“Licht of zonnestraal, ik heb er weinig mee.” De blinde grijnsde. Hij had een bruine kop, een gerimpelde bruine kop. Ik wilde dat hij zijn bril even af zou zetten. De dubbele reflectie van mezelf in de glazen was irritant. Had hij zijn ogen dicht? Of had hij van die functieloze oogballen die alle kanten opdraaiden behalve de goede? En was hij altijd al blind geweest? Zijn hand omklemde nog steeds mijn pols. Ik moest hier blijkbaar blijven staan en met hem converseren. Ik keek achterom naar de bar waar Umberto glazen droogde. Hij negeerde mijn blik.

“Je wilt natuurlijk weten wat ik wil eten. Het is vandaag lunedi, dan eet ik iets met een l. Zo breng ik structuur in mijn leven. Dat is belangrijk voor een gehandicapte, zoals ik. Heb je iets met een l op de kaart?” Het eerste wat me te binnenschoot was lasagne. “Ah, ja,” kraste de barbier, “lasagne, altijd weer lasagne op lunedi. Hij pakte mijn pols nog steviger beet. “Origineel ben je niet, meisje, maar gelukkig is de lasagne hier voortreffelijk. Breng me dat.” Je bent niet origineel, sjonge, alsof hij dat wel was met zijn l op lunedi. Als hij zo vaak kwam, dan was de menukaart geen verrassing meer. Umberto gaf me een knipoog van verstandhouding. “Il cieco is onze beste klant. Wat wil hij, lasagne zeker?”

Ik bediende de barbier naar behoren. Telkens wanneer ik me aan zijn tafel meldde, noemde hij nadrukkelijk mijn naam. “Grazie, Eleonora,” of “Buono, Eleonora”. Of, toen hij eindelijk vertrok, “Addio, Eleonora.” Tot ziens, blinde, dacht ik, als je morgen komt, martedi, dan zal het wel pizza Marguerita worden.

Het duurde zeker twee minuten, voordat Guiseppe de deur van de barbierswinkel opendeed. Het slot knarste, de scharnieren piepten. In de deuropening stond de blinde scheerkampioen van Calgliari. Zijn leeftijd liet zich moeilijk schatten. Zijn haar was grijs, zijn kop vol rimpels, maar zijn T-shirt, gebleekte spijkerbroek en gympies deden jongensachtig aan. Hij droeg een andere, hippe zonnebril met zwarte glazen. Zijn kin en kaken waren glad, alsof hij zichzelf zojuist nog geschoren had. “Signora!” Zijn stem galmde door het steegje. Er rende een zwarte kat voorbij. “Kom binnen.”

Hij kwam echt elke avond, steeds net na zeven uur en hij bestelde inderdaad elke avond iets met dezelfde beginletter als de naam van de dag. Macaroni moleche op mercoledi, gnocci op giovedi, en op venerdi at hij spaghetti vongole, met mosselen en kokkels. Voor de bediening was ik steeds de klos. “Hij schijnt je te mogen,” zei Umberto.

“Hoezo dat?” wilde ik weten. “Je hebt de juiste toon getroffen.” Ik had geen idee wat die toon dan was. Misschien viel de blinde gewoon op jonge vrouwen. Welke oude kerel viel er nu niet op jonge vrouwen? Maar oké, als hij me mocht, dan kon ik me kleine vrijheden permitteren die zijn fantasieloze menukeuzes op de proef stelden.

Toen hij op sabato, zaterdag, was gaan zitten aan zijn tafel in de nis bracht ik hem om te beginnen niet de standaard rode huiswijn, maar de witte, die licht en fruitig smaakte. Bij het nemen van de eerste slok was hij aangenaam verrast aan zijn blik te zien. Hij draaide zijn spiegelglazen in mijn richting. “Jij durft, meisje.”

“Ik ben een durfal,” antwoordde ik. “En u krijgt vanavond niets met de s van sabato. Ik zoek iets voor u uit.” Zonder zijn reactie af te wachten liep ik terug naar de bar. Umberto polste me met vragende blik.

“Ik geef hem de parmigiana di melanzane. Aubergines zijn gezond.” Ik noteerde het gerecht voor de kok. “Hoezo “ik geef”?” Umberto was oprecht verbaasd.

“De blinde heeft iemand nodig die met hem meedenkt,” zei ik. “Anders blijft-ie hangen in zijn eigen wereldje. En dat is al zo klein.” Ik kon af en toe best wijs klinken. Guiseppe at met smaak zijn bord leeg. Bij het afruimen pakte hij mijn pols weer beet. Hoewel het iets dwingends had, liet ik het toe. De man wilde lichamelijk contact, mij best. Zolang het bij een pols bleef. Hij kon me niet zien, dan maar voelen.

“Dus jij bent zo’n durfal, Eleonora?”

“Soms. Vandaag wel. U bent ongevaarlijk, toch?” Zijn greep verstevigde. “Wanneer kom je bij mij langs?”

“Langs?” Wat bedoelde hij?

“Ja, langs. Als je dan zo’n durfal bent, dan kom je gewoon langs in mijn barbierswinkel. Je had maar weinig om te scheren zei je pas, dus bang hoef je niet te zijn. Dan is het zo gebeurd.” Bedoelde hij wat ik dacht dat hij bedoelde? Met zijn andere hand streelde hij de mijne. “Je krabbelt toch niet terug, hè, Eleonora, dat zou me tegenvallen. Kom zondag, eind van de middag, ik zal je toegewijd scheren.” Zijn greep om mijn pols verslapte. Hij had zijn perverse voorstel gedaan. Dirty old man. Ik voelde mijn wangen gloeien. Ik had iets bijdehands willen zeggen, maar mijn woorden waren zoek. “Breng me een toetje, lieverd. Als het een sorbet is, met de s van sabato, weet ik dat ik morgen mijn mes klaar moet leggen.” Ik bracht hem de sorbet die hij aandachtig lepelend opat.

Die nacht hield mijn onrust de slaap op afstand. Ik woelde me onder mijn laken de nacht door, transpirerend en met onophoudelijk over elkaar tuimelende gedachten. Woekerende hersenspinsels bevolkt door de blinde barbier en mijzelf, scheerschuim alsof er met een brandblusser was gespoten, blinkende messen, bloed, pijn. Steeds weer de grijnzende kop van die barbier, met lege oogholtes, en zijn handen die zich om mijn polsen klemden. En om mijn enkels. En die mijn benen van elkaar trokken. Ik hoorde de klok van de Maria Magdalenakerk nog vier uur slaan. Daarna moet ik zijn weggezakt in een droomloze slaap waaruit ik nog voor achten, doodvermoeid, alweer ontwaakte.

Het was al warm, de zon stond op mijn slaapkamerraam. Ik nam een verfrissende douche waarmee ik de doorwaakte nacht van me afspoelde. Voor de spiegel keek ik naar mijn naakte lijf. Natuurlijk moest ik kijken naar de zwarte pluk schaamhaar die al die onrust teweegbracht. Even overwoog ik de boel met mijn eigen krabbertje weg te scheren. Ik had die blinde met zijn scheermes toch helemaal niet nodig? Maar ik verdrong de gedachte, droogde me af en besloot mijn vrije zondag op het strand door te brengen met vriendinnen. Die liet ik in het ongewisse over mijn rare afspraak. Ze hadden er niets mee te maken, ze zouden me voor gek verklaren.

Ik moest maar even plaatsnemen in een kappersstoel, hij moest nog even wat in orde maken achter. Achter? Waar het zou plaatsvinden? Want het was niet waarschijnlijk dat hij de scheerbeurt zou doen in de winkel zelf. Toch? In de spiegel zag ik mijn gespannen gelaatstrekken. Ik likte langs mijn bovenlip waar ik het zout van de zee proefde. Mijn huid voelde strak van een dag zonnebaden en zwemmen in de zee. Ik was rechtsreeks hiernaartoe gekomen. Ik nam aan dat ik schoon genoeg was, ook van onderen. En hij zou toch scheerzeep gebruiken? Ik zuchtte. Ik leek wel gek.

“Per favore, Eleonora.” Guiseppe hield de deur uitnodigend voor me open. Ik liep een donker gangetje door naar een ruimte waar licht brandde. Er stond een grote eettafel waarop een tuinstoelzitting was gelegd. Op een stoel stond een dampende bak water, een kom met schuim en een scheerkwast, een schaar en een opengeklapt scheermes dat er akelig scherp en professioneel uitzag. Hier ging het dus gebeuren, dit zou de plek des onheils worden, de plaats delict van de nabije toekomst.

“Kleed je maar uit, Eleonora, alleen van onderen natuurlijk.” Guiseppe zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik keek toe hoe hij een groot formaat strandlaken over de tafel drapeerde. Hij had aan mijn comfort gedacht. Ik zou daar straks liggen en hij zou een mes in zijn handen hebben. Het losritsen van mijn rok was een klein gebaar, maar voelde als iets groots en definitiefs. Als B zeggen, nadat A allang voorbij was. Daar stond ik dan, in mijn witte bikinibroekje, in een vreemd huis, bij een vreemde vent die blind was. Met een hoorbare zucht trok ik ook het broekje uit. Raar misschien, maar opeens moest ik denken aan mijn moeder die me zo vaak nadrukkelijk gewaarschuwd had voor mannen. Waren haar woorden aan dovemans oren gericht geweest?

De tafel kraakte toen ik me erop uitstrekte. Daar lag ik, voor het grijpen zo leek het wel, leunend op mijn ellebogen om nog een beetje overzicht te hebben op wat stond te gebeuren. Het enige wat ik droeg was een flodderig katoenen bloesje dat tot boven mijn navel was gekropen. Mijn teenslippers vielen omlaag van mijn kantelende voeten toen ik mijn benen uit elkaar schoof. Ik slikte. Guiseppe scharrelde langs de tafel en schoof doelloos stoelen recht. Niet alleen ik was gespannen. Ik slikte weer. Mijn mond was droog. “Alles goed, Eleonora?” Zijn stem klonk schorder dan eerder.

“Een glaasje water, alsjeblieft, Guiseppe.” Zo pieperig had mijn stem nog nooit geklonken. Hij kuchte.

“Je moet begrijpen, Eleonora, dat mijn vingers mijn ogen zijn. Ik ga je niet alleen scheren, maar ik moet voelen of ik het goed doe.”

Ik knikte en besefte direct dat Guiseppe dat niet kon zien. “Ik begrijp het. Het is goed.”

“Ik probeer oneerbare aanrakingen te voorkomen, dat snap je, maar de schaamstreek is beperkt en mijn vingers zijn groot… Ik bedoel, het kan zijn dat ik je, zonder opzet natuurlijk, aanraak waar ik je niet mag aanraken.”

“Het is oké, Guiseppe, ik vertrouw je.” De situatie was vooralsnog niet onbetamelijk, het was alsof ik op consult bij de huisarts was. Ik dronk het glas water dat Guiseppe me aanreikte klokkend leeg. Vervolgens liet ik mijn hoofd op de tafel zakken, spreidde mijn dijen nog iets wijder en wachtte af. Het metaal van de schaar voelde koud op mijn buik, de delen schoven ritmisch open en dicht, het afknippen van het haar klonk als het doorknippen van papier. Ik had mijn ogen dichtgedaan en voelde hoe de barbier de losse plukken opzijschoof. Hij legde de schaar neer.

“Welke kleur haar heb je, Eleonora?”

“Zwart.”

“En je hoofdhaar?”

“Zwart.”

Zijn vingers tastten langzaam mijn liezen af. De ruwe vingertoppen gleden langs mijn schaamlippen zonder ze te raken en schoven hoger tot op mijn venusheuvel waar hij me geknipt had. Ik hoorde dat hij de kom pakte, de kwast die hij door de scheerzeep haalde tikte tegen de rand. De haren van de scheerkwast gleden voorzichtig omhoog door mijn liezen, over mijn onderbuik en weer terug naar onderen. Om te voorkomen dat hij mijn spleet inzeepte, legde Guiseppe behoedzaam tastend een vinger langs mijn buitenste schaamlippen. Het veroorzaakte een ongecontroleerde siddering die door lijf en leden trok en me kippenvel bezorgde. “Gaat het, meisje?” Guiseppe zeepte me verder in. Ik wilde me oprichten om te zien hoe hij mijn kruis wit schilderde, maar mijn hoofd voelde zwaar en moe. Ik moest hem laten begaan. Hij wist wat hij deed. Ik had mijn lot in zijn handen gelegd. Guiseppe had letterlijk het heft in handen.

“Hier komt het mes,” kondigde hij aan. Meteen voelde ik het metaal over mijn heuveltje glijden. Onwillekeurig hield ik mij adem in, zoals bij een ijzingwekkend moment in een spannende film. Als hij wilde, kon hij me in repen snijden als Jack the Ripper, of nee, Sweeney Todd, the demon barber of Fleet Street. Mijn god, kon ik het helpen dat ik een kreetje slaakte, klein en kort, maar toch hoog en aanstellerig? Ik moest me beheersen, me onder controle houden. Waar ging dit nu helemaal over? Een scheermes dat snijdend door mijn liezen gleed, millimeters verwijdert van mijn kut. Vingers die op mijn schaamlippen drukten. Kon die blinde voelen hoe nat ik was, merken hoe geil ik werd? Weer trok een onbeheerste schok door mijn lijf. Het was je reinste elektriciteit.

“Als je benieuwd bent waarmee ik het doe: het is een ramshoorns scheermes met een lemmet van koolstofstaal.” Misschien dat Guiseppe me met zijn nuchtere informatie terug wilde brengen naar de werkelijkheid van een uiterst normale scheerbeurt: een wang links, een wang rechts en een kin in het midden. Maar dit was een andere realiteit. Hier werd een kut geschoren, mijn kut, talloze stugge haartjes rondom mijn geile gleuf. Het stalen lemmet gleed rond als een maaimachine over een korenveld. Het was oogsttijd. De poes moest kaal.

Sneller dan verwacht klonk Guiseppes verlossende “zo, klaar”. Zijn laatste inspecterende handeling met zijn vingers was voltooid. Ik werkte me omhoog op mijn ellebogen om het resultaat te zien. De scheerschuimresten leken op sneeuw in tijden van dooi, met dat verschil dat mijn kruis gloeide. Onder de kraan maakte Guiseppe een washand nat waarmee hij me zorgzaam waste. Het water was aangenaam warm. Na de washand kwam de zachte handdoek. Tot slot opende hij een flesje waaruit hij een scheut in zijn handpalm goot. “Olijfolie,” verklaarde hij en wreef teder mijn onderbuik en kruis. “Biologische olijfolie.” Mijn kale poes glom van maagdelijke trots. Ze wilde aangeraakt worden, of ik wilde of niet. Ik kon me niet herinneren dat het daar zo zacht en glad had aangevoeld. Guiseppe sloeg een punt van de strandhanddoek opzij en zette twee glazen en een fles op tafel.

“Het is tijd voor een goed glas grappa. Op de goede afloop.” Hij schonk de glazen tot de rand toe vol. De blinde bleef verbazen. “Ik drink eigenlijk geen sterke drank,” sputterde ik tegen. “Eigenlijk? Wat bedoel je, Eleonora? Ik zeg proost. Op je geschoren kut.” Hij grinnikte en nam een flinke slok. Ik hief het glas en volgde zijn voorbeeld. De stroperige drank beet zich een weg door mijn mond en slokdarm. De tranen sprongen in mijn ogen, een ongecontroleerde hoestbui volgde.

“Hoe voelt het daaronder,” wilde Guiseppe weten.

“Het voelt… lekker. Het tintelt. Bedankt. Wat krijg je van me?”

Het bleef lange tijd stil, nadat ik die vraag gesteld had. We namen slokjes uit onze glazen, in een behoorlijk tempo, ik voelde het effect van de alcohol. “Kom, laat me je bijschenken, Eleonora, op één been kun je niet lopen.” Mijn glas, dat bijna leeg was gedronken was weer vol tot de rand. “Wat krijg ik van je? Tja…” Hij nam weer een flinke teug en ik volgde. “Ik vond het al een eer dat je me het liet doen. Maar nu je het zo vraagt, Eleonora, ikzelf zou ook best zo’n scheerbeurt willen ondergaan. Het is bij mij daaronder een ordinair struikgewas. Wat snoeiwerk kan geen kwaad.” Het kwam ongetwijfeld door de grappa dat ik zo snel antwoordde.

“Oké, barbiertje,” zei ik, “gaan we doen.”

Na twee glazen grappa verbaasde ik me nergens meer over. Niet over Guiseppe die alles, maar dan ook alles uittrok wat hij aan zijn lijf had. Niet over zijn magere naakte mannenlijf dat zich uitstrekte op de tafel. Niet over zijn pik en zijn kloten die niet groot waren, maar wel nadrukkelijk aanwezig. Hij had zijn handen onder zijn hoofd gelegd en wachtte schijnbaar ontspannen op de dingen die komen gingen. Er was nog één slok te gaan die me moed moest schenken. Mijn slokdarm was ondertussen door de alcohol zo verdoofd geraakt dat de scherpe kantjes van het drankje er wel af waren. Ik had de hik gekregen.

De rollen waren omgekeerd. Ik zou Guiseppes schaamhaar scheren. Hij moest toch begrijpen dat hij een risico nam. Ik was weliswaar niet blind, maar veel scheerervaring had ik niet, laat staan dat ik me ooit met een mes op mannelijke geslachtsdelen had gestort. Na twee glazen grappa! Ik probeerde de situatie te overzien. Ik zag de stoel met mijn rok en bikinibroek – ik realiseerde me opeens dat ik daar in mijn blote gat stond – zag het mes, de kwast en het territorium dat ik met die gereedschappen betreden zou. Ik zag het ontspannen egaal bruine lichaam met de behaarde geslachtsdelen en oksels. Ik boog me over het gezicht van de blinde en deed zijn zonnebril af. Zijn ogen waren gesloten alsof hij sliep. Zijn lippen voelden zacht en warm. Ze weken soepel uiteen. We tongden grappa.

Solidair als ik was, onthulde ik wat nog omhuld was. Als je iemand moet scheren, dacht ik, doe het dan in je blote tieten en je blote reet, en liefst een beetje aangeschoten. Ik vond de schaar en knipte er bij wijze van oefening een paar keer mee in het luchtledige. Het mocht geen bloedbad worden, ik moest me concentreren. Quasi nonchalant boog ik me over Guiseppes geslachtsdelen en knipte hier en daar plukjes bruingrijs haar die ik op de grond liet vallen. Eerst zat er geen systeem in wat ik deed, maar toen ik eenmaal de slag te pakken kreeg, lukte het me een zekere orde te scheppen in Guiseppes wanordelijke onderlijfbegroeiing. Bij elke knip kwam er meer pik en zak tevoorschijn. Ik voelde me meer hovenier dan kapster.

Ik zou echt geen bloedblad aanrichten met het mes van koolstofstaal. Zo zorgvuldig als ik kon zette ik Guiseppes edele zaakje in het schuim, alsof ik het al jaren deed. Zonder enige aarzeling, waarmee ik vooral mezelf verbaasde, pakte ik de lul bij de eikel, trok de huid glad, zette het mes in de scheerzeep en schoor. Er vloeide geen bloed, Guiseppe slaakte geen kreten van pijn. Het mes in mijn hand onthulde onthaard vel, het was een sneeuwschuiver in miniformaat. Net zoals ik eerder deed, had Guiseppe zijn hoofd achterover op de tafel gelegd. Zijn ademhaling was kalm. Toch ontging me niet dat zijn pik, die ik stevig vasthield om de huid strak te trekken, dikker, langer en harder werd. Hetgeen het scheren vergemakkelijkte. Ik betrapte me erop dat ik schoor met de punt van mijn tong uit de mond. Ik stond voorovergebogen, mijn gezicht vlak boven Guiseppes edele delen. Bij sommige halen, daar waar het schaamhaar stugger was, kon ik het schrapen van het mes horen.

Er arriveerde een hand op mijn linker bil, eerst zoekend, toen grijpend. Hij wilde wat houvast, de blinde, hij wist natuurlijk dat het scheren van de losse huid van zijn scrotum ingewikkelder was dan zijn harde pik. De klootzak was weerbarstige scheermaterie, een karweitje tot op de millimeter, haartje voor haartje haast. Ik moest stevig grijpen om de huid strak te trekken. En terwijl ik dat deed, strekte de lul zich verder op. Guiseppes hand kneedde mijn kont, ik zijn scheerschuimballen en snoeide. Zachtjes, behoedzaam, met gevoel.

“Santa madre Maria,” verzuchtte de barbier die zijn hand verlegde naar mijn rechterbil. Ik draaide hem mijn rug toe, zodat zijn lange tastende vingers direct de weg naar voren vonden tussen mijn dijen door. Omdat mijn concentratie zich vervolgens meteen verplaatste van mijn handen naar mijn pruim dreigde de scheerbeurt alsnog een bloedbad te worden. “Stop, Guiseppe, straks snijd ik je.” Hij trok gehoorzaam zijn hand terug.

“Je gaat me toch niet castreren, Eleonora.” Zijn lichaam schudde van het lachen. “Lig stil, barbiertje!” Ik liet het mes weer over zijn scrotum gaan, rechtte mijn rug om van een afstandje te kijken waar ik nog niet geweest was. Er waren nog plukjes te gaan bij de onderbuik, op de grens van de romp en de penis die nu al zijn mannelijke stijfheid tentoonspreidde. Gevoelens van opluchting en trots domineerden toen ik het mes neerlegde. Tegelijkertijd drong zich de absurditeit aan me op: dit idiote kind had het schaamhaar van een vent van middelbare leeftijd geschoren, een blinde barbier die haar kut had betast.

Het duurde even voor het water van de kraan warm werd. Ik schoof het washandje over mijn hand, kneep het uit en waste Guiseppes kruis. Hij kreunde theatraal, maar misschien was het zijn gebruikelijke manier van geluid geven als een vrouw zijn kloten waste.

“Donna,” murmelde hij. Ik wreef de washand over zijn stijve. Opeens was hij daar weer, de hand die mijn pols greep. Mijn hand moest op zijn pik blijven. Het ding bewoog.

“Het is vandaag domenica, Eleonora, op zondag staat er iets met een d op het menu.” Hij hield mijn pols klemvast, mijn vuist in de washand omklemde zijn willige pik. “Vandaag wil ik donna.”

Eindelijk mocht ik los. Hij wilde donna. Ik liever uomo. Dus zette ik mijn linkervoet op de stoel, zwaaide mijn rechterbeen over Guiseppe en besteeg hem als een paard. De tafel kraakte vervaarlijk toen hij bij mij naar binnengleed.

Zomeridylle

Eergisteren kreeg ze een Trouw in plaats van een Volkskrant, gisteren een Telegraaf! Die nieuwe krantenbezorger maakte er een potje van. Simone was gehecht aan haar krantje, ze was al jaren abonnee. Maar wist die knul veel. Die dumpte gewoon een pak papier in de brievenbus. Hij had waarschijnlijk niet eens door dat kranten van elkaar verschilden. Dat een Volkskrantlezer de Telegraaf verafschuwde. Dat volwassenen zich conformeerden aan hun dagblad. Wat wist de jeugd überhaupt van lekker je krantje lezen. Jongeren lazen zelf nauwelijks meer. Zei de Volkskrant.

Hij kwam trouwens te laat ook. Bij de bezorgservice had Simone gelezen dat je krant uiterlijk om zeven uur in de bus moest zitten. Beide keren had de bezorger pas ruim na zevenen de krant in de bus geschoven. Die keer met de Telegraaf pas om kwart over zeven! Dat werd één grote ergernis met die jongen. Te laat een verkeerde krant bezorgen beschouwde Simone als een doodzonde. Het was natuurlijk zo’n zomervakantiehulp, eentje die het alleen maar deed voor het geld. Betrokkenheid ho maar. Dat soort figuren stonden geen moment stil bij de klant. Die brachten kranten rond alsof het folders van de Kwantum waren.

Toen ze de Telegraaf van de mat pakte, had ze gevloekt en meteen de deur open willen trekken. Maar die zat nog op het nachtslot. Eer de deur open was, was de vogel al gevlogen. Ze zag hem in de verte fietsen. T-shirt en korte broek. Half lang haar. Het had ook een meid kunnen zijn. Maar het was een knul. Hij had dat stakerige dat jongens van die leeftijd hebben. Door een te snelle groeispurt. Gewoon te veel brood met hagelslag gegeten. En zakken chips. Ze had het van horen zeggen, want zelf had ze geen kinderen. Gelukkig maar, want ze had te doen met kinderen van gescheiden ouders. Simone was van Willem gescheiden.

Willem was ondertussen ruim twee jaar bij haar weg. Het was beter zo, hun huwelijk stelde weinig meer voor. Het was eigenlijk nooit wat geweest. Misschien helemaal in het begin, toen ze nog verliefd waren en alles nieuw was. Daarna werd het een soort zakelijke verstandhouding. Zelfs de seks was verzakelijkt en ontbeerde elke bezieling. Het waren plichtmatige nummertjes eens per week, meestal op zaterdag, met Willem bovenop. Fantasieloos en gespeend van enige erotiek. Vroeger hadden de vonken er vanaf gespat, helemaal aan het begin. Hoe ze in zo’n negatieve spiraal waren terechtgekomen was Simone een raadsel.

Nu woonde ze alleen in het huis dat ze had geërfd van haar vader, een betonblok op een bedrijventerrein. Groot, van alle gemakken voorzien, maar kil en saai, helemaal nu ze alleen was. Aan de achterkant verhuurde ze de bedrijfsruimte aan een keukengigant wat haar een royaal maandinkomen bezorgde. Nee, geldzorgen had ze niet, maar om haar leven een zinvolle invulling te geven was andere koek. Ze deed vrijwilligerswerk bij de voedselbank, bezocht zo nu en dan het fitnesscentrum en deed via internet een schildercursus. Om zichzelf te trakteren had ze vorig jaar in de tuin een zwembad aan laten leggen. Ze zwom bijna iedere dag, zomer en winter. Vijfentwintig korte baantjes. Naakt. Er was daar toch niemand die haar kon zien achter de coniferen.

 

Vandaag wachtte ze krantenjongen op met de voordeur open. Om tien over zeven kwam hij aan kakken. Bij het hekje stak hij zijn hand op.

‘Môguh. U heeft dringend behoefte aan uw krantje, zo te zien.’ Hij grijnsde zijn tanden bloot.
Uit de krantentas viste hij een Telegraaf.
‘Ik was er al bang voor.’ Simone was zich bewust van haar geïrriteerde stem. ‘Ik wil mijn Volkskrant.’
De jongen keek haar verward aan. Zijn lange haar viel half voor zijn ogen.
‘Hè, u hebt toch de Telegraaf?’
‘Ik dacht het niet. Ik ben sinds mensenheugenis abonnee van de Volkskrant.’
De jongen tastte in de kontzak van zijn korte spijkerbroek en haalde een verfomfaaide brief tevoorschijn.
‘Hier.’ Triomfantelijk hield hij het papier omhoog. ‘Lijnbaanweg 8, Telegraaf.’
‘Dit is Touwslagerstraat 8. Volkskrant.’

Verbluft keek de jongen Simone aan. Hij schudde zijn haar uit zijn gezicht. Hij had bruine ogen, donkere wenkbrauwen en een neus vol sproeten. Was hij al achttien? Hij leek naar adem te happen.

‘Dus,’ stelde Simone triomfantelijk vast.
‘Dan heb ik wel een probleem. Dit was mijn laatste krant.’ Hij klonk schuldbewust.
‘Als jij een probleem hebt, dan heb ik het helemaal.’
Het kostte Simone moeite om streng te blijven. De jongen had iets aandoenlijks, iets ontwapenends.
‘Morgen maak ik het goed, mevrouw. Houdt u van een verse croissant? Ik beloof u dat ik hier morgen sta met een Volkskrant én een croissant.’
‘Voor zeven uur?’
‘Eh, ja, als dat helpt om het goed te maken.’

Hij grijnsde weer. Oprecht opgelucht leek het wel.

‘Afgesproken. Hoe heet je?’
‘Dylan. Dylan Groen. Als de kleur, u weet wel.’
‘Ik weet het, Dylan. Neem voor jezelf ook een croissant mee. Zorg ik voor koffie.’

Dylan fietste weg. Simone keek hem na tot hij de hoek om ging. Ze voelde zich wonderlijk blij. Zou hij wel koffie lusten?

De aangekondigde hittegolf pakte steeds nadrukkelijker uit. Na een klamme nacht van lichte slaap stond Simone de volgende morgen om half zeven naast haar bed. De opkomende zon brandde de minimale koelte van de nanacht voelbaar weg. Met haar ochtendjas over haar arm liep ze naar beneden, opende de schuifpui, legde de jas over een tuinstoel en daalde via het trapje het frisse zwembadwater in. De huivering duurde kort, de koelte was heerlijk en maakte haar in één klap helemaal wakker. Simone was haar leven lang al een zwemster geweest. Een eigen zwembad had ze lang als droom gekoesterd.

Ze hield zich strikt aan haar vijfentwintig baantjes, niet meer, niet minder, een licht autistisch trekje. Het zwembad was niet groot, tien meter lang, dus dat maakte dat ze dagelijks 250 meter zwom. Op internet had ze ooit opgezocht hoeveel kilocalorieën ze daarmee verbrandde. Het precieze aantal was ze vergeten, maar er was voldoende ruimte om na het zwemmen wat fruit en brood te eten. Ze was niet dik en dat wilde ze graag zo houden.

De jongen stond er toen ze haar twaalfde baantje inzette. Zwaaiend met een krant in zijn ene en een papieren zak in zijn andere hand. Van schrik hield ze haar schoolslag in. Wat moet je in mijn tuin, had ze willen roepen.

‘Een Volkskrant en een croissant,’ schalde zijn stem over het water.

Simone zwom naar het trapje. Haar ochtendjas lag behoorlijk ver weg opeens. Niet dat ze preuts was uitgevallen, maar om een willekeurige krantenbezorger in evakostuum tegemoet te treden in de vroege ochtendzon was niet helemaal de bedoeling.

‘Pak even mijn ochtendjas, wil je. Dan kan ik fatsoenlijk het water uit.’

De knul gehoorzaamde gedwee. Bovenaan het trapje wachtte hij met de jas over zijn arm. Hij droeg een zwart T-shirt met in gele hoofdletters de tekst “man” en daaronder “iak”.

Daar staat hij dan, dacht Simone met haar handen op de stangen van het trapje, een maniak met mijn jas. Zijn haar had hij bij elkaar gebonden tot een warrig staartje. Zijn donkere ogen keken nieuwsgierig omlaag.

‘Mooi, leg maar neer. En even omdraaien graag.’
‘U bent naakt,’ stelde de bezorger giechelig vast. Ook al stond hij discreet met zijn rug naar Simone toe die zich op de kant druipend in haar jas hees.
‘Waarom zwemt u zonder badpak?’ Nieuwsgierig blikte hij achterom.
‘Weet je wel hoeveel een badpak kost tegenwoordig?’

Dylan Groen bleek al negentien te zijn. Komend jaar tweedejaarsstudent filosofie in Tilburg. In de zomer paste hij op het huis van zijn ouders die in Frankrijk bivakkeerden.

‘Lekker groot huis voor mij alleen. Beetje chillen, beetje gamen, naar strand met oude schoolvrienden, beetje hangen in de kroeg. Krantenwijkje voor een extraatje. Alles relaxed, hartstikke mooi weer, beetje barbecueën, af en toe pizza. Gewoon. En u?’

Hij nam een slok uit de mok koffie.

‘Zeg maar jij, zeg maar Simone. Ja, ik doe ook rustig aan en geniet ook van het mooie weer. Hoewel het wel heet is. En we hebben nog niet eens alles gehad.’
‘U, jij hebt wel een chill zwembad, Simoon. Als je oververhit raakt, plons je er zo in. In je blootje.’

Dylan grijnsde en propte zijn croissant naar binnen.

‘Dat houdt je wel bezig, hè, maniak?’
Hij keek omlaag alsof hij de tekst op zijn T-shirt voor het eerst zag.
‘Man – iak, eigenlijk. Omdat elke man wel een beetje maniakaal is. Toch?’
‘Zo’n filosofische vraag kun jij vast het best beantwoorden, Dylan.’

Nadat Dylan was vertrokken startte Simone haar dag op. Ze hulde zich in haar slaapkamer in een luchtig zomerjurkje, ze borstelde haar blonde haar en stak het op. Ze stiftte haar lippen, bracht ogenschaduw op en lakte de nagels van haar vingers en haar tenen rood. Terwijl ze zo bezig was, dacht ze aan de jongen. Ze had haar aanvankelijke ideeën over zijn vermeende onverschilligheid moeten bijstellen. Hij bleek oprecht betrokken. Stond ie daar aan de rand van het zwembad met een krant en een croissant. De charmeur. Aan hem denken deed haar glimlachen. Ze verheugde zich op zijn komst de volgende ochtend.

De situatie van de vorige dag herhaalde zich. Het was nog steeds warm, Simone zwom in alle vroegte haar baantjes en halverwege de vijfentwintig dook Dylan op. Dit keer droeg hij een zonnebril en had hij een wit hemd aan dat zijn gebronsde huid accentueerde. Hij hield een Volkskrant vast, een zakje croissants, maar ook een opgerolde handdoek.

‘Môguh, Simoon. Uw krantenbezorger meldt zich.’
‘Keurig op tijd, Dylan, fijn. En vanwaar die handdoek?’
‘Nou ja, ik gokte erop dat ik ook eventjes mocht zwemmen. Het is ruim zat, toch?’

Simone gaf geen antwoord. In plaats daarvan dook ze onder en doorkruiste het zwembad over de gehele lengte. Toen ze aan de overkant bovenkwam, zag ze hoe Dylan naakt op de rand stond en in het water sprong.

Ze besefte terdege dat haar hartslag niet alleen door het onderwaterzwemmen was versneld. In de luttele seconden dat Dylan het water overstak met een geroutineerde borstcrawl, probeerde ze koortsachtig een passende houding te bedenken voor de situatie waarin ze verzeild was geraakt. Ze bevond zich naakt in een zwembad met een knul die haar zoon had kunnen zijn. Het lag voor de hand dat ze zo snel mogelijk bij hem weg zou zwemmen, alleen leken haar armen en benen dienst te weigeren. Dylan vertoonde zijn inmiddels vertrouwde grijns.

‘Lekker. Lekker water, bedoel ik.’

Maar Simone wist zeker dat hij naar haar borsten keek. Ze liet zich verder onder water zakken.

Ze zwommen nog wat heen en weer. Steeds als Simone het trapje naderde, nam ze zich voor zo snel mogelijk uit het water te klauteren. Dan zou hij haar blote kont zien, so what. Haar druipnatte billen, nou en. Dylan had heus wel eens een blote vrouw gezien. Zelfs wel eens een milf. Wat dacht je van internet? Milf? Wacht. Betekende dat niet mother I like to fuck?

Dylan zwom haar voorbij en versperde het trapje.

‘Doen we een croissantje met een koffietje?’

De onderkant van zijn gezicht kende nauwelijks haargroei. Het was zo’n jonkie, zo’n lief onvolwassen jochie. Niks maniak, niks filosoof.

Dylan floot toen Simone het trapje besteeg.

‘Geile reet,’ riep hij.
Simone voelde zich lopen. Haastig trok ze haar ochtendjas aan.
‘Seksist,’ riep ze terug, ‘of nee, seksmaniak!’

Ze lachte opgelucht, maar haar jaspanden wilden niet wat zij wilde, zodat haar naakte voorzijde onbedoeld lang in beeld bleef. Voor een scherp observant als Dylan koren op de molen.

‘Sta je me daar gewoon te verleiden, Simone?’

In de keuken zette ze koffie. Maar ze deed meer. In de oven bakte ze broodjes af, ze perste sinaasappels en bakte pannenkoekjes. In de opening van de buitendeur volgde Dylan nieuwsgierig haar bezigheden. Zijn haren waren nat, om zijn middel had hij zijn handdoek geknoopt.

‘Wat doe je?’ vroeg hij.
‘Waar lijkt het op?’

Simone schoof een pannenkoekje op een bord.

‘Is dat voor ons, ik bedoel, gaan wij dat samen opeten?’
‘Wie anders, filosoofje?’
‘Jee, Simoon, serieus? Wat onwijs lekker!’

Dylan at alsof hij uitgehongerd was. Vandaar misschien zijn magere, pezige bovenlijf.

‘Ik vind dit echt heel, heel erg lief van je, Simone. Dat je zo uitpakt voor zo’n incompetente krantenbezorger.’

Hij is lief, dacht Simone, lief en lekker. Hij heeft de zalige onbezonnenheid van de jeugd, dat losse, dat je bij het ouder worden kwijtraakt. Waar of wanneer dat gebeurt, weet niemand, opeens is het er niet meer. Hij is pril en puur, springt gewoon in zijn blote gat het zwembad in, en gaat in niet meer dan een omgeslagen handdoekje met een vrouw van zijn moeders leeftijd zitten ontbijten.

‘Mag ik die laatste pannenkoek ook nog?’ vroeg Dylan met volle mond.

Simone knikte. Jij mag alles, dacht ze. Ze nam een slok lauwe koffie, likte haar vingers af en strekte haar hand uit naar Dylans bovenarm. Zijn vel was koel en zacht. Hij keek haar aan en grijnsde. Die grijns deed het hem, dat was een echte drempelslechter.

Haar stem haperde, ze klonk schor en zacht. Ze begon opnieuw.
‘Wil je met me naar bed?’
Dylan stopte met kauwen.

De dichtstbijzijnde winkel die al open was, was AH. Daar verkochten ze condooms, wist Dylan. Vanuit het keukenraam zag Simone hem in zijn witte hemd de straat uit sprinten op zijn fiets met stuiterende krantentassen. Twintig minuten, had hij gezegd, dan was hij terug. Boven inspecteerde ze haar slaapkamer en tweepersoonsbed. Ze ruimde kleding op en verving het onderlaken en de kussenslopen. Voor de hoge wandspiegel trok ze haar ochtendjas uit. Kon het ermee door wat daar stond? De tieten niet te slap, de buik niet te bol?

In de badkamer poetste ze haar tanden, bracht luchtjes aan op cruciale plekken en borstelde haar lokken tot ze tevreden was. Voor zover ze tevreden kon zijn, want het allermooiste was er in de loop van de jaren wel vanaf gegaan. Het was niet anders, dit was het voertuig waarmee de reis moest worden voortgezet. De slaapkamer was al warm. Simone liet het zonnescherm zakken wat de kamer een prachtige oranje gloed gaf. De straat lag er verlaten bij, de crossende fietser met condooms op zak was nog niet in zicht.

Waar begon ze aan, wat was dit voor impulsieve bevlieging? Hij was negentien, zij nog net geen veertig! Ze zouden seks hebben. En dan? Hoe ging het verder? Bleef het bij een one night stand op klaarlichte dag? Ja, wat anders? Wat haalde ze in haar hoofd? Dit ging puur om een spannende neukpartij. Niets meer, niets minder. Het werd leuk, of het werd een afknapper, of iets ertussenin. Meer smaken waren er eigenlijk niet. Maar stel dat het naar meer smaakte?

Simone trok een lang T-shirt aan dat haar billen net aan bedekte.

Dylan liet hijgend zijn fiets tegen de heg vallen, zijn gezicht en hals nat van transpiratie. Het rode doosje dat hij Simone overhandigde als een pakje thee droeg de slogan “Soft & sensible. Voor de heerlijkste intieme beleving”.

‘Mag ik eerst nog even een duik nemen, voordat…’ Hij grijnsde weer. Een druppel zweet ontsnapte aan zijn haargrens, gleed tussen zijn wenkbrauwen door over de rug van zijn neus.
‘Ik ben een beetje verhit van het fietsen, weet je.’

Zonder Simones antwoord af te wachten liep hij naar het zwembad waar hij zich in mum van tijd van zijn kleren ontdeed. Hij had een strak ongebruind kontje en een knokige ruggengraat. Voordat hij sprong, draaide hij zich half om. Als een kind dat kijkt of zijn moeder wel ziet wat voor leuks hij doet.

‘Gaaf shirt, Simoon,’ riep hij toen hij door de lucht zweefde.

Tijdens de plons trok Simone de stof strak over haar borsten. Haar tepels prikten nieuwsgierig door het katoen. Ze keken naar de jongen die zichzelf vermaakte in het zwembad.

Boven in de slaapkamer wachtte ze hem op. Het rode doosje stond met geopende deksel naast het lampje. Ze hoorde hoe hij uit het zwembad stapte, de stilte waarin hij zich afdroogde, het piepen van de gangdeur, de voetstappen op de trap. Haar hart bonsde. Was dit niet wat jonge meiden overkwam?

Een hand verscheen door de kier van de deur, de vingers omklemden het hout. Toen kwam zijn hoofd met het natte haar, de zoekende ogen en tot slot natuurlijk die onweerstaanbare grijns. Het verbaasde haar niet dat hij helemaal naakt was en dat hij een beginnende erectie met zich meedroeg. Zachtjes klopte ze naast zich op het bed.

Dylan droeg de koele vochtigheid van het zwembad met zich mee. Simones handen kregen geen genoeg van dat strakke jongenslijf met de forse mannenlul en -ballen. Ze zoende hem op zijn zachte warme mond die naar de bitterheid van koffie en de zoetheid van pannenkoekjes smaakte. Hij zoende gretig terug met een opdringerig geile tong die haar mondholte inspecteerde als een ijverige tandarts. Hij had dit meer gedaan, dat was duidelijk. Ook hoe hij Simones lichaam aftastte en plekjes aanraakte die haar opgewonden maakten, verraadden ervaring. Hij bouwde op van geil via geiler naar geilst.

Hij kuste haar gezicht als een blije puppy, beet in haar oorlellen, liet haar huiveren met zijn tong in haar gehoorgang. Zoende haar hals, totdat ze er kippenvel van kreeg. Betastte en kuste haar borsten teder met de focus op haar tepels. Verifieerde bij Simone of hij het goed deed. Ze liet zich zijn inspectietocht welgevallen, sterker nog, ze was er voor gaan liggen. Dylan mocht alles zien, betasten, ruiken en proeven. Ze was het vervolg op het eerdere ontbijt, het toetje, het ijsje dat met flinke likbewegingen verorberd mocht worden.

‘Wacht,’ zuchtte Simone toen Dylan bij haar naar binnendrong.

Het ging te snel, ze wilde dit koesteren, dit zalige samenzijn in de hete slaapkamer. Ze sloeg haar opgetrokken benen om die van Dylan, legde haar handen op zijn relatief koele achterwerk en streelde de rondingen van zijn billen. Zijn vochtige kus droeg de smaak en de geur van haar vulva. Volledig ontspannen sloot ze haar ogen, liet haar nagels over Dylans rug gaan en voelde hoe hij diep in haar vagina bewoog.

Met armen en benen omklemden ze elkaar, zoals chimpansees soms aan elkaar lijken te zijn geklonken. Schurend en dampend vlees, druipend van transpiratie. Een schijnbaar onontwarbare knot wol, strak in elkaar getrokken. Een paring als een vredelievende worsteling met een voorspelbare uitkomst. Ze kwamen samen klaar, bijna gelijktijdig over de climaxlijn, hoewel het verre van een wedstrijd was.

Met het naijlende orgasme in haar lijf besefte Simone dat ze zich zelden lekkerder had gevoeld. Ondanks haar en Dylans verhitte lijf liet ze hem niet los. Hijgend lag hij over haar heen met zijn kloppende geslacht in haar warme schede. Vanaf die keer leek het of alle remmen los waren gegaan. Iedere dag als Dylan de Volkskrant afleverde, zwommen ze naakt, ontbeten ze naakt en bedreven ze talloze keren de liefde. De inhoud van het doosje soft & sensible slonk zienderogen. Simone startte met het slikken van de pil. Het omdoen van kapotjes bleek een hinderlijke onderbreking in de golven van lust waarin Simone en Dylan werden opgetild. Het kon nog vuriger, nog hartstochtelijker, nog fanatieker. Als ze niet vreeën, voelde Simone onafgebroken de hunkering naar Dylans pik in haar kut.

Maar de eerstvolgende zondag die zich aandiende, was anders. Het was broeierig warm, er dreigde onweer. Voor Dylan was er geen krant om te bezorgen. Simone moest het doen met de weekendkrant die hij op zaterdag al gebracht had. Ze hadden vaagweg een afspraakje, ze zouden pizza eten ‘s avonds in Dylans ouderlijk huis. Dat voelde gek voor Simone. Dan zou ze haar fiets voor dat huis zetten, aanbellen, naar binnen gaan. Misschien zouden er buren kijken. Die haar naar binnen zagen gaan en pas uren later weer naar buiten zagen komen. En gingen ze het dan doen op zijn snikhete slaapkamer op zolder? En dan douchen in de badkamer van zijn ouders?

Ondanks het feit dat Simone ook die zondag graag keer op keer van bil had willen gaan met de lekkere krantenjongen kroop er iets in haar hoofd wat de boel even op pauze leek te zetten. Hoe diep zou het gat niet zijn als Dylan straks naar Tilburg ging? Zodat zij de kilste herfst zou beleven sinds jaren? Waar vond ze in hemelsnaam een goede vervanger? Gesteld dat ze die al wilde hebben. Want ze wilde Dylan en niemand anders. Na een uurtje rationeel en realistisch denken voelde ze zich steeds triester worden. Dat zalige en oeverloze naaien was een dood spoor.

Simone belde Ramona, een goede vriendin.

‘Hoi, Ramoon, Simone hier. Ik heb een probleem. Sinds een weekje heb ik ongebreidelde seks met een man. Een jonge man. Meer een jongen, zeg maar. Nee, zeg, hij is negentien, hoor, maar hij is echt verdomd lekker. Verliefd? Tja, ik weet niet of dat het juiste woord is, het punt is vooral dat we steeds willen. Ja, wat denk je, seks natuurlijk. Ja, dat weet ik Ramoon, maar als je 39 bent, kun je nog wel heel erg geil zijn, en ook nog vaak. Nou, ik wel. Want, mijn god, Ramoon, hij is toch lékker. Dylan, ja, nee van zijn voornaam. Geen Bob, nee. Hoe vaak? Weet ik het. We hebben er bijna een gezinspak condooms doorheen geneukt.’

Simone haalde adem, terwijl ze naar Ramona luisterde.

‘Ja, maar je weet dat ik anders in elkaar steek, Ramoon. Ik ben onmatig. Maar ik ben zo bang dat als hij straks naar Tilburg is – daar studeert-ie – dat ik dan in een zwart gat val. Dus ik dacht, dan kan ik er beter meteen mee kappen. Wat vind jij?’

Ze luisterde geduldig, zei een paar keer ja, en een paar keer nee. ‘Je hebt helemaal gelijk, Ramona. Dankjewel voor je advies. Ja, daar kan ik wel iets mee.’

Ze hing op en zuchtte. Vervolgens zocht ze het nummer van Dylan dat sinds een paar dagen in haar mobiel stond.

‘Schatje, met mij, ik kom er al aan. Ja, ik weet dat het pas elf uur is, maar ik kan niet langer wachten, ik wil je nu. Nee, die pizza komt nog wel. Heb je ook zoveel zin? Waarom dan nog uitstellen? Ja, toch. Ik ben zo bij je. En weet je Dylan, vandaag doe we het zonder condoom. En jij mag alles met mij doen wat je wil. Wat zeg je, me op mijn blote kont slaan met een opgerolde Telegraaf? Ik kan niet wachten tot het zover is. Op de fiets ga ik bedenken wat ik met jou ga doen. Tot zo, lieverd. Verspil geen zaad!’

Fluitend fietste Simone over straat. Haar zomerjurk woei sensueel op. Je kon, als je dat wilde, haar broekje zien. Het was roze. En het was broeierig heet. Het zou zeker gaan onweren. In de verte kon je het rommelen van de donder al horen.

Lesbootje

De nieuwjaarsbijeenkomst op het gemeentehuis was meestal een suf gedoetje. Onbezielde toespraken, saai geleuter, voornemens die voor 1 februari al zouden sneuvelen. Wat zeg ik, nog voordat de borrel begon, wist geen enkele genodigde nog wat er allemaal gewauweld was achter die microfoon. En ook al was het Dry January, iedereen keek uit naar de borrel. Daar begon het echte netwerken, met een glas in de hand transformeerden alle aanwezigen tot authentieke personen. READ MORE

Laakse Strand. 23 augustus, uur of zeven

Ik ben in de war, een beetje van slag, en dat wil wat zeggen, want dat ben ik niet vaak. Daarnet, ik was klaar met mijn werk, het was rond vijven, besloot ik met een AH-salade en een miniflesje rosé in mijn fietstas nog even een zonnebad te nemen. Hier in de buurt kan dat op een naaktstrandje aan het Nijkerkernauw, het Laakse Strand.READ MORE

Cottage In Susseks

Voor onze vriendinnenvakantie huurden Milly, Renée en ik een cottage in Zuid-Engeland. Milly kreeg de eenpersoonskamer, Renée en ik sliepen in een royaal tweepersoonsbed in de kamer ernaast. Het was er pikkedonker en ongelooflijk stil. We waren alle drie heel moe van de inspannende reis en na een slaapmutsje vielen we als blokken in slaap.

Midden in de nacht schrok ik wakker. Ik lag op mijn zij, foetushouding zogezegd. Ik merkte dat Renée ook wakker was. Ze woelde en trok aan het dekbed. En toen, vanuit het niets, voelde ik haar hand. Niets bijzonders misschien samen liggend in één bed, een aanraking per ongeluk, dat kan, maar ze raakte mijn billen aan. Ik voelde dat het een bewuste actie was, helemaal toen ze mijn nachtpon omhoog trok.READ MORE

Liefst Lig Ik Onder

Het is telkens weer een wonder hoe Mark het voor elkaar krijgt: hij kan zo neuken dat we vrijwel tegelijkertijd een orgasme bereiken. Er kan misschien een seconde tussen zitten, hooguit twee, langer niet. Hij beheerst het spel van versnellen en vertragen als geen ander. En ja, het heeft natuurlijk alles te maken met dat we goed op elkaar zijn ingespeeld. We seksen invoelend, we schatten bij elkaar in hoever het ermee staat, dat is niet ieder stel gegeven.READ MORE